H ιστορία των Παντοφλών

Οι παντόφλες ή τα υποδήματα τύπου mule είναι από τα παλαιότερα παπούτσια που είναι γνωστό ότι έχουν φορεθεί στους προϊστορικούς χρόνους. Το όνομα πιστεύεται ότι προέρχεται από τα παλαιά αγγλικά, «sliper» ή «slipor»  που σημαίνει «παππούτσι που γλιστράει» και αναφέρεται γενικά σε οποιοδήποτε χαμηλό, ελαφρύ παπούτσι μέσα στο οποίο μπορεί να γλιστρήσει το πόδι.

 Τα παλαιότερα παπούτσια που ανακαλύφθηκαν ποτέ ανακαλύφθηκαν στο Fort Rock Cave του Όρεγκον (1938). Αυτά τα υφαντά καλάθια από φλοιό φασκόμηλου έχουν χρονολογηθεί με ραδιενεργό άνθρακα τουλάχιστον 10.000 χρόνια. Μια απλή πλατφόρμα (από υφαντό ύφασμα) με σχοινί και εξαρτήματα στη φτέρνα. Το μπροστινό μέρος του σανδαλιού ήταν διπλωμένο σε μια τσέπη για να προστατεύει τα δάχτυλα των ποδιών και το σανδάλι ήταν δεμένο στο πόδι με ένα στρινγκ. Για μεγαλύτερη άνεση, μερικές φορές χρησιμοποιούνταν γούνα κουνελιού και πευκοβελόνες.

Τα υποδήματα είχαν γίνει πιο ορατά από την αρχή του λίκνου του πολιτισμού (Σουμερία, περίπου 4η χιλιετία π.Χ.). Οι Σουμέριοι ήταν γνωστοί τεχνίτες που δούλευαν με δέρματα ζώων, τα οποία εξακολουθούσαν να προορίζονται για τους προνομιούχους. Η αριστοκρατία φορούσε σανδάλια με σλιπ με γυρισμένη μύτη (γύρω στο 3000 π.Χ.), με τις πρώτες απεικονίσεις να φαίνονται στον ασσυριακό, μαύρο οβελίσκο του Σαλμανεσέρ Γ’ (περίπου 841 π.Χ.). Το λύγισμα των πίσω δακτύλων των ποδιών θα μπορούσε να ήταν μια πρακτική καινοτομία για να βοηθήσει στο περπάτημα ή θα μπορούσε να ήταν ένας περιορισμός της ικανότητας των υποδηματοποιών της εποχής να κατασκευάζουν ειδικά υποδήματα.

Όπως οι Έλληνες, έτσι και οι Ρωμαίοι έβγαλαν τα παπούτσια τους πριν μπουν σε ιδιωτικό σπίτι ή ναό. Οι Ρωμαίοι πατρίκιοι φορούσαν σανδάλια εσωτερικού χώρου, που τα κουβαλούσαν οι σκλάβοι τους, και ήταν κοινή εθιμοτυπία να αφαιρούν τα παπούτσια όταν ξαπλώνουν στα έπιπλα. Μόνο μη δερμάτινα σανδάλια επιτρεπόταν να φορεθούν στους ιερούς ναούς.

Δεδομένου ότι οι άνθρωποι άρχισαν να μεταφέρονται από το ένα μέρος στο άλλο και το να είσαι νομάδος ήταν το μόνο στυλ επιβίωσης, οι πρώτοι πολιτισμοί προσπάθησαν να καταλάβουν πώς να φροντίσουν τα πόδια τους όταν περπατάνε σε βραχώδη ή περίπλοκα μονοπάτια. Έτσι δημιουργήθηκαν το υποδήματα, που εκείνη την εποχή ήταν, συνήθως, ένα κομμάτι δέρματος που κρατιέται στους πρόποδες με ένα είδος κορδόνι.

Η κατασκευή αυτού του πρωτοτύπου υποδημάτων, κατασκευασμένο από διαφορετικά υλικά ανάλογα με την περιοχή – υπάρχουν παπούτσια από πλεκτό άχυρο και φύλλα από φοίνικα, από τα παλιά Αίγυπτος– βελτιωνόταν.

Αυτά χρησιμοποιήθηκαν κυρίως από σουλτάνους, σεΐχες και εμίρηδες για να αισθάνονται άνετα μέσα στα δωμάτιά τους, και ήταν κατασκευασμένα από ωραία υφάσματα. Αργότερα, οι παντόφλες ήταν επίσης ένα ένδυμα που χρησιμοποιούσαν οι ευγενείς που αποτελούσαν το χαρέμι ​​τους.

Ωστόσο, σε αυτές τις περιπτώσεις η χρήση δεν οφειλόταν μόνο στην άνεση, αλλά σε έναν τρόπο κράτησής τους σε αιχμαλωσία, καθώς ο σχεδιασμός των υποδημάτων (λεπτή σόλα, ελαφρώς μυτερό δάκτυλο και γυμνό τακούνι) θα τους εμπόδιζε να διαφύγουν.

Εκτός από τις παντόφλες, υπάρχουν Ουβαμπάκι, ένα είδος Ιαπωνικά υποδήματα κατασκευασμένα ειδικά για εσωτερική χρήση, όπως σπίτια, σχολεία, εταιρείες ή δημόσια κτίρια όπου απαγορεύεται η χρήση παπουτσιών που έχουν πατήσει στο δρόμο.

Αυτή η παράδοση επεκτείνεται μέχρι σήμερα στην Ιαπωνία και σε άλλα μέρη του κόσμου που έχουν επηρεαστεί από αυτήν την πρακτική. ως εκ τούτου, γενικά, κατά την είσοδο στο σπίτι ή genkan Είναι συνηθισμένο να αφήνετε βρώμικα παπούτσια στην είσοδο και ανταλλάσσονται με ένα ζευγάρι uwabaki.

Ένα παράδειγμα αυτού ήταν τα δερμάτινα σανδάλια με επίστρωση χρυσού που βρέθηκαν στο λουτρό του Φαραώ Τουταγχαμών, ή τα υποδήματα που χρησιμοποιήθηκαν τον XNUMXο αιώνα στη Δυτική Αφρική, βόρεια της Σαχάρας – επί του παρόντος Μαυριτανία, Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία και Λιβύη – γνωστά ως παντούφλες από τις λέξεις Μπαμπού y pāpuš, Τι εννοούν καλύψτε το πόδι.

Πολιτισμικά, η θέα των γυμνών ποδιών μπορούσε να προσβάλει και γενικά ήταν κρυμμένα από τα μάτια με κάλτσες ή παντόφλες. Στην Κορέα ονομάζονταν «sil nae hwa», μια κυριολεκτική μετάφραση σήμαινε «εσωτερικά παπούτσια δωματίου». Στα ιαπωνικά σπίτια, ένα ξεχωριστό ζευγάρι παντόφλες μπάνιου κρατούνταν για το μπάνιο.

 

Ίσως το πιο διάσημο ζευγάρι παντόφλες, περιέγραψε ο Charles Perrault (1628 -1703) στο παραμύθι Σταχτοπούτα. Σύμφωνα με τη συγγραφέα, φορούσε το «la petite pantoufle de verre», το οποίο αρχικά μεταφράστηκε ως γούνινη παντόφλα (γαλλικά: vair). Πολλοί πίστευαν ότι έγινε γυάλινη παντόφλα μόνο μετά την ταινία κινουμένων σχεδίων του Walt Disney (1950). Ωστόσο, αυτή ερμηνεία έκτοτε έχει απαξιωθεί και η γενική άποψη είναι ότι ο συγγραφέας εννοούσε γυάλινα γοβάκια.

Οι μοντέρνες παντόφλες έρχονται σε πολλά στυλ και ενσωματώνουν επιρροές από όλα όσα προηγήθηκαν. Από τις παντόφλες μπάνιου ξενοδοχείου, που θυμίζουν και τα δύο την ανατολική κουλτούρα μέχρι τις ξεκάθαρα βικτοριανές «γόβες και παντόφλες», εξακολουθούν να αποτελούν μέρος της οικιακής ζωής. Οι περισσότεροι έχουν φύγει από τα σούπερ πολυτελή οικιακά παπούτσια των πολύ πλουσίων και τα αθόρυβα παπούτσια και οι γόβες χορού επίσης έχουν αντικατασταθεί με μοντέρνα αθλητικά, ιδιαίτερα από τις νεότερες γενιές. Οι παντόφλες κατασκευάζονται πλέον από πολλούς διαφορετικούς τύπους υλικών τόσο φυσικά όσο και συνθετικά. Η έμφαση στην ασφάλεια, ιδιαίτερα στους αεροπορικούς και θαλάσσιους λιμένες, είχε ακούσια συνέπεια, με εκθετική αύξηση της δημοτικότητας των οικολογικών και φυσικών προϊόντων που είναι φιλικά με το δέρμα.